Tam iki yıl önce bugün… Bu saatlerde ne yapıyorduk hatırlıyor muyuz? Hadi biraz geçmişe gidelim.

Tarih 6 Şubat 2023. Saat 04.17. Türkiye yeni güne, Kahramanmaraş merkezli 7.8 şiddetinde bir depremle uyandı.

Kahramanmaraş, Hatay, Osmaniye, Adıyaman, Diyarbakır, Şanlıurfa, Gaziantep, Kilis, Adana, Malatya ve Elazığ bir anda mahşer yerine döndü. Bağırışlar, çığlıklar, yakarışlar… Enkazlar arasından gelen feryatlar ve onlara eşlik eden hıçkırıklar…

Türkiye o gün asrın felaketi ile yüzleşti. Deprem; bebek, çocuk, genç, yaşlı, kadın, erkek demeden 50 binden fazla insanımızı koparıp aldı bizden. Bir o kadar insanımız uzuvlarını kaybetti. Binlerce insanımız yaralandı. Yüz binlerce insanımız evsiz, yersiz ve yurtsuz kaldı.

O günü hatırlayın…

Gazeteler, televizyonlar, siyasetçiler, sanatçılar, iş insanları… Herkes tek yürek oldu çünkü herkesin yüreği paramparçaydı. Herkes bir yerlere yetişmeye, birbirlerine can, birilerine ilaç olmaya çalışıyordu.

Ölümün soğuk yüzüyle ilk kez bu kadar yakından ve bu kadar sert yüzleşmişti çoğumuz. Rüzgârın enkazlara savurduğu ‘Sesimi duyan var mı’ çığlıkları, bazen içinden feryatlar yükselen, bazen de kimsesiz bir sessizliğe bürünmüş yıkıntılar karşılıyordu… Korku ve umudun ahenk içinde olduğu ürkütücü bir mahşer yeri…

O günü hatırlayın…

Enkazda hayatını kaybeden kızının elini, cenazesi oradan çıkarılana kadar bırakmayan babayı; cenazesi, bebeğinin cansız bedenine sarılmış halde enkazdan çıkarılan anneyi, kurtarma ekiplerinin kendisiyle saklambaç oynadığını zanneden küçük çocuğun masumiyetini hatırlayın.

Hatırlayın ve düşünün… Aynı manzaraları tekrar görmeye, aynı acıları yeniden yaşamaya, aynı ızdırabı tekrar tatmaya hazır mısınız?

Muhakkak ki hiç kimse kendini böyle bir manzara görmeye hazır hissetmez hiçbir zaman.

Fakat gerçek şu ki bizler, başlarına gelen felaketleri ışık hızıyla unutan insanlarız. Ateş düştüğü yeri yaktı. Bizim için çoğu şey geçti fakat o depremde annesini, babasını, evladını, vücudunun bir uzvunu ve evini kaybeden insanlar için hiçbir şey geçmedi.

Aynı manzara, aynı kareler… Bir kez daha yaşansın ister miyiz?

Elbette istemeyiz. Peki ya bunun tekerrür etmemesi için ne yapıyoruz? İki senede ne yaptık mesela?

Önlem mi aldık? Şehirlerimizin imar planlarını gözden mi geçirdik? Deprem izolatörlerine yatırım mı yaptık? Kamu spotları mı hazırladık? Toplanma alanları mı inşa ettik?

Hadi bırakın deprem öncesinde yapılacak hazırlığı, depreme dayanıklı kentler inşa etmeyi; çoğu ilçenin ve çoğu mahallenin toplanma alanı dahi yok. Olan da otopark olarak kullanılıyor zaten. Henüz iki yıl önce asrın en büyük felaketini yaşamış bir ülke olarak biraz fazla gamsız, biraz fazla umursamaz değil miyiz?

Evet unuttuk. Kahramanmaraş’ı, Van’ı, Elazığ’ı, İzmir’i, Kocaeli’yi ve Yalova’yı unuttuk. Unutmayanlar sadece o enkazlara hayallerini gömenler oldu. Biz onların ızdıraplarını da unuttuk.

Umarım yeni bir felaket kapımızı çalmadan unuttuğumuz ne varsa hatırlarız.