Son yıllarda teknolojinin hızla gelişmesi, insanlar arasında iletişim ve etkileşimi oldukça kolaylaştırdı. Dünyanın diğer ucundaki insanlar artık bize sadece bir tık kadar yakında. Özellikle sosyal medya platformları sayesinde tüm zamanların en fazla insanla etkileşim kurulabilen zamanını yaşıyoruz. Ancak bu gelişim ve etkileşimin yanı sıra bu bağlantılar, birçok insan için yalnızlık hissini büyüten ve derinleştiren bir paradoks meydana getiriyor.

Örneğin sosyal medyada yüz binlerce takipçisi olan bir fenomenin, gerçek hayatta sevincini ve hüznünü paylaşabileceği tek bir arkadaşı bile olmayabiliyor. Bu durum da o fenomenin, reel hayatıyla sanal hayatıyla kıyasladığında derin bir yalnızlık hissine kapılmasına ve psikolojik olarak oldukça yıpranmasına sebep oluyor.

Çoğu insanın kafasını sosyal medyadan kaldırmadığı ve ilişkilerin tamamen sanalda kalmaya yüz tuttuğu günümüzde gerçek ve anlamlı ilişkiler kurmak giderek zorlaşıyor. Sosyal medyada oluşturulan çevre maalesef gerçek hayata entegre edilemiyor ve toplun önemli bir kısmı büyük bir yalnızlık paradoksu ve buhran içerisinde yaşamaya devam ediyor.

Teknolojinin elbette insan yaşamını ciddi anlamda kolaylaştırdığı yadsınamaz bir gerçek. Fakat iletişim anlamında teknoloji, bizi birbirimize bağlamak yerine koparıyor. Bize gösterdiği sanal çevre, gerçek hayatımıza büyük bir yalnızlık olarak geri dönüyor. Sosyal medyadaki yüzeysel içerikler, insanların iç dünyalarında hissettikleri derin duygu ve düşünceleri açığa çıkaramıyor ve anlaşılma telaşı insanları buhrana sürüklüyor.

Sokaklarda, caddelerde, kent merkezlerinde dolaşırken ne kadar yalnız olduğumuzu fark etmek kesinlikle zor değil. Sosyal medyadan sıyrılıp reel hayattaki çevrenizle görüştüğünüzde de yine aynı yalnızlık duygusunun içinde buluyorsunuz kendinizi. Çünkü yalnızlık, biraz da anlaşılamamanın verdiği, anlaşılmak telaşının getirdiği bir his. Bazen insanlarla fiziksel olarak bir arada olsak da duygusal ve ruhsal olarak onlarla bağ kuramıyor olmamız da bizi bir yalnızlık çukurunun içine atıyor. Hani derler ya, “Kitap çok ama eser yok.” diye. Bu da onun gibi bir şey. Maalesef nitelikli birliktelikler kurmak çok zor artık. Duygusal ve ruhsal anlamda biri veya birileriyle gerçekten bir arada olmak oldukça zor…